Jörg Schmadtke en Jörg Berger: “Ik moet jullie iets vertellen: ik heb kanker.”

In 2002 was ik manager van Alemannia Aachen en Jörg Berger was coach van een ploeg die destijds een goede kans maakte op promotie naar de Bundesliga. Begin november waren we dicht bij de promotieplaatsen en speelden we op vrijdagavond tegen Union Berlin. Bij rust stonden we al met 2-0 voor en kort na de start van de tweede helft maakten we de stand 3-0. Uiteindelijk leek alles op een comfortabele overwinning te wijzen, toen Berger zich kort voor het laatste fluitsignaal tot mij wendde: "Jörg, ik moet je iets vertellen. Ik heb een test gehad: ze hebben vastgesteld dat ik kanker heb."

Ik dacht dat ik het verkeerd had gehoord: "Huh, wat?" Maar zo was hij nu eenmaal, nogal laconiek. De spanning van de wedstrijd was weg, dus hij vond het een goede gelegenheid om zijn hart te luchten. Na de wedstrijd hadden we een lang gesprek over wat het beste voor hem was en hoe we er als club mee om moesten gaan. Drie dagen later maakte hij bekend dat hij darmkanker had en geopereerd en behandeld zou worden.

We steunden hem natuurlijk, onder andere door hem twee maanden later mee te nemen naar het wintertrainingskamp in Turkije. Het was ook belangrijk voor hem dat hij weer een doel had. Hij kon nog maar één keer per dag het veld op, omdat hij nog steeds verzwakt was door de chemotherapie. Maar het was belangrijk dat hij er gewoon was. Voor hem, maar ook voor ons. Zijn assistent-trainer Frank Engel nam het werk over, en het team, dat eerst flink geschrokken was, herpakte zich vervolgens onder het motto: We komen er wel doorheen voor de oude man. Natuurlijk spraken de spelers in die tijd ook over een paar andere dingen in de kleedkamer. Zoals zo vaak: als je op de hamstermolen zit, probeer je de boel op de een of andere manier draaiende te houden. Als je met zoiets existentieels geconfronteerd wordt, worden dingen al snel relatief.

Dat is een situatie zoals die waarin we ons nu bevinden. In het voetbal hebben we een community, die er meestal niet echt één is, omdat we uiteindelijk allemaal met elkaar concurreren, en vaak met harde tactieken. Maar toen Jörg Berger ziek werd en aankondigde dat hij kanker had, was het ongelooflijk hoeveel mensen contact met hem opnamen, hem aanmoedigden en praktische hulp aanboden. Als je dit nodig hebt, neem dan contact met me op. Als ik je aan een dokter kan helpen, laat het me dan weten. Als je met iemand wilt praten, kun je altijd contact met me opnemen. Dit soort feedback kwam van heel veel mensen, van coaches van de tegenstander, managers, zijn oud-spelers, van alle kanten. Ik was echt verbijsterd en dacht: veel mensen hebben toch een goede kern.

Ik vond het enorm ontroerend hoe hecht deze heterogene gemeenschap was en een gemeenschap van solidariteit werd. De gezonden zorgden voor de zieken, de sterken zorgden voor de zwakken, en dat is zeker iets wat vandaag de dag telt.